|
حال نافرمانان در روز قیامت(2)
حال نافرمانان در روز قیامت(2)
زنی که خود را با مردان شبیه سازد
شباهت دادن یکی از زن و مرد در نحوۀ لباس پوشیدن، سخن گفتن، رفتار و... امری بسیار زشت و ناپسند و نشانۀ عدم ثبات در شخصیت و دروازه ای برای فساد و فحشا در جامعه است.
این امر در زمان ما از طریق اینترنت، و برخی از شبکه‌‌های ماهواره‌ای که ترویج دهندۀ فحشا و فساد است، نمایان گشته است، چنان که مردان لباس زنان، و زنان لباس مردان را می پوشند.
بزرگتر و شگفت انگیزتر از همه این است که زن و مرد تغییر جنسیت داده و خلقتی را که الله عزوجل به آنان بخشیده است را عوض نمایند و از طریق جراحی‌‌های انجام شده و داروهای هرمونی و... زن تغییر جنسیت داده و مرد شود و مرد نیز خود را به جنس زن تغییر دهد.
رسول الله صلی الله علیه و سلم از تمام این نوع تغییرات بر حذر داشته و خبر داده است که پروردگار در روز قیامت به این دسته از افراد نمی‌نگرد.
دیوث
دیوث کسی را گویند که خباثت و فحشا را در خانواده‌اش از قبیل: همسر، دختر و فرزندانش مشاهده می نماید و به پاسداری آنان از فساد توجه نکرده و آنها را به حجاب و پرده دستور نمی دهد. حتی برخی از زنان به روابط نا مشروع و امور ناشایست مبتلا شده، مرد غیرت به خرج نمی دهد و بر آنان به خشم نمی آید. چنین فردی فاقد مردانگی است و دیوث نامیده می شود.
رسول الله صلی الله علیه و سلم در توصیف این هر سه نفر می فرماید: «سه نفر هستند که الله در روز قیامت به آنان نگاه نخواهد کرد: نافرمان والدین، زن مردنما که خود را با مردان شباهت می دهد و دیوث. و سه نفر هستند که وارد بهشت نمی شوند: نافرمان والدین، شراب خوار و کسی که چیزی می‌دهد و سپس منت می گذارد»[1].
کسی که از راه پشت با همسرش نزدیکی می کند
الله تعالی فطرت زن و مرد را چنان آفریده است که به همدیگر میل و گرایش دارند و روابط آنان را در چارچوب شرع ابراز داشته است و آنچه را که خارج از این چارچوب باشد را حرام ساخته است. و از جمله بزرگترین گناهان کبیره این است که انسان از راه پشت با همسرش همخوابی کند.
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «نفرین شده است کسیکه با همسرش از راه پشت همخوابی کند»[2].
همچنین رسول الله صلی الله علیه و سلم کسی را که مرتکب چنین عملی شود، وعید داده است که الله در روز قیامت به او با نگاه رحمت نمی نگرد. ایشان فرمود: «آن کس که با همسرش از راه پشت جماع کند، پروردگار در روز قیامت به او نمی نگرد»[3].
گناهانی که انجام دهندگان خود را لگام می کند
لگام افساری است که بر دهان اسب گذاشته می شود.
آنان که در روز قیامت افسار آتش در دهانشان انداخته می شود – پناه بر الله – کسانی هستند که مردم مسایل خود را از آنان پرسیده و استفتا می کنند و آنان علم را کتمان می کنند و آن را به مردم نمی آموزند، آن هم با وجود قدرت بر نشر علم دارند و بدون آن که زیانی متوجه آنان گردد.
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «هر کس از او چیزی پرسیده شود و آن را کتمان کند، روز قیامت با افساری از آتش لگام می شود.»[4]
افرادی با الله عزوجل ملاقات می کنند در حالی که الله نسبت به آنان خشمگین است
از خشم الله به خود او پناه می بریم، و از الله می خواهیم برد باری و رحمتش را شامل حال ما گرداند. رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «هرکس که با سوگند دروغ، مال مسلمان را تصاحب کند، در حالی الله را ملاقات می کند که الله بر وی، خشمگین است»[5].
ثروتمندان در ناز و نعمت
برخوردار بودن از نعمت‌های پروردگار، در صورتی که اعتدال رعایت گردد و در آن اسرافی صورت نگیرد، امری مباح و جایز است و چه بسا که آدمی در این کار ماجور می گردد اگر شکر نعمت را بجا آورده و الله تعالی را در قبال آن سپاس گوید.
اما مبالغه و زیاده روی در خوردن، نوشیده و اسراف کردن، امری نا جایز و نکوهیده است.
فردی در محضر رسول الله صلی الله علیه و سلم آروغ زد و رسول الله صلی الله علیه و سلم آن را شنید و چنین به نظر رسید که آن را ناگوار دانسته است، از این رو فرمود: «از آروغ زدن باز بیا؛ زیرا آنان که در دنیا بیشتر سیر هستند، در روز قیامت در گرسنگی طولانی تری بسر می برند»[6].
و نیز رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «آنان که در دنیا از مال بیشتری برخوردارند، در روز قیامت از اجر و پاداش کمتری برخوردار خواهند بود، جز آن که الله به او مال عطا کرده و آن را به سمت راست، چپ، پیش رو و عقب پخش کرده و انفاق می کند و در آن به خوبی تصرف می نماید.»[7]
و نیز رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «آنان که از مال بیشتری برخوردارند، در روز قیامت از جایگاه پایین تری برخوردار خواهند بود، جز آن که به این شکل و به این شکل بدهد (و آن را در میان نیازمندان انفاق نماید) و کسبش پاک باشد»[8].
حالت خیانتگر در روز قیامت
غدر و خیانت از صفات منافقین است و هر گاه فرد منافق وعده‌ای بدهد در آن خیانت می کند، و اگر مردم او را امین اموال خود بگردانند یا با او عهد و پیمان ببندند، او غدر و خیانت می کند، چنین فردی در روز قیامت رسوا شده و به شدّت خوار و ذلیل می‌گردد.
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «وقتی پروردگار در روز رستاخیز اولین و آخرین را در روز قیامت گرد می آورد، برای هر خیانت کننده‌ای پرچمی را بر می افرازد، و گفته می شود: این خیانت فلانی است، این خیانت فلانی است.»[9]
بنابراین، خیانتگر کسی است که وعده می دهد و به آن وفا نمی کند، وعده می دهد و خلاف آن عمل می کند.
پرچم چیزی است که فرماندۀ جنگ آن را در میدان جنگ برداشته و دیگر مردم به دنبال او رهسپار می گردند.
روز قیامت برای خیانت گر پرچمی برافراشته می شود تا واضح گردد که او خیانت کار است و بدین شکل در روز قیامت رسوا می گردد و این پرچم در پشت او قرار می گیرد.
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «روز قیامت هر خیانتکاری پرچمی خواهد داشت که در قسمت مقعدش قرار می گیرد»[10].
و هر چند که خیانت بزرگتر باشد، به همان تناسب، پرچم نیز بزرگتر می شود.
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «در روز قیامت، برای هر خیانتکاری پرچمی خواهد بود که به میزان خیانتش برافراشته می شود؛ آگاه باشید! هیچ خیانتگری از امیر عامۀ مردم بزرگتر نخواهد بود»[11].
منظور از امیر عمومی، حاکم و فرمان روای مردم است؛ چون ضرر او متوجه انسان‌های زیادی می شود و از آن جایی که او صاحب قدرت و اقتدار می باشد، نیازی به خیانت نیست، و همچنین اگر او به کسی خیانت کند، آن فرد نمی تواند از او انتقام بگیرد، یا حقش را از او باز ستاند؛ چون او دارای قدرت و سلطه است.
این وعید شامل هر رئیسی می شود، اعم از این که آن فرد، رئیس کارگران شرکتی باشد، یا مدیر مدرسه یا دانشگاه باشد، یا هر صاحب سلطه ای که پس از عقد قراردادها در آنها دخل و تصرف نموده و آنها را به بازی بگیرد.
خیانتکار زمان جاهلیت
عرب‌ها در زمان جاهلیت در موسم حج و در محافلشان، پرچمی را برای خیانتکار بر می افراشتند و جنایتکار را با جنایتش در میان مردم می چرخاندند، مثلا اگر کسی دزدی کرده بود او را با آن چیزی که دزدیده بود، در میان مردم می چرخاندند، تا رسوا شده و دوباره این کار را انجام ندهد.
خیانتگر در اموال غنیمت
خیانت در اموال غنیمت این است که کسی قبل از تقسیم اموال غنیمت در میان مجاهدان، چیزی را بدزدد.
غنیمت، مال و کالایی است که مجاهدان اسلامی پس از پیروزی و غلبه بر دشمن آن را به دست می‌آورند.
الله سبحانه و تعالی کسانی را که در اموال غنیمت خیانت می کنند، تهدید کرده و می فرماید: ﴿وَمَن يَغۡلُلۡ يَأۡتِ بِمَا غَلَّ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۚ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفۡسٖ مَّا كَسَبَتۡ وَهُمۡ لَا يُظۡلَمُونَ﴾ [آل عمران: 161]. «و هر کس خیانت ورزد، در روز رستاخیز آنچه را که در آن خیانت کرده است با خود (به صحنۀ محشر) می آورد، سپس به هر کسی پاداش و پادافره آنچه کرده است به تمام و کمال داده می شود، و بدانان ستم نخواهد شد».
از آن جایی که خیانت در اموال غنیمت، گناهی بسیار بزرگ است، رسول الله صلی الله علیه و سلم به شدت یارانش را از این کار نهی می کرد.
ابوهریره رضی الله عنه می گوید: رسول الله صلی الله علیه و سلم میان ما برخاست و از خیانت در غنیمت، سخن گفت و آن را گناه بزرگی برشمرد و بزرگ دانست و فرمود: «نبینم یکی از شما را در روز قیامت که گوسفندی، بر دوش دارد و آن گوسفند، بع بع می کند، یا اسبی بر دوش دارد و آن اسب، شیهه می کشد و آن شخص، می گوید: ای رسول الله! به دادم برس. من می گویم: نمی توانم کاری برایت انجام دهم. به تو ابلاغ نمودم.
و نبینم که یکی از شما شتری بر دوش دارد و آن شتر، صدا می دهد. و آن شخص، می گوید: ای رسول الله! به دادم برس. من می گویم: نمی توانم کاری برایت انجام دهم. به تو ابلاغ نمودم.
و نبینم یکی از شما را که طلا و نقره بر دوش دارد و می گوید: ای رسول الله! به دادم برس. من می گویم: نمی توانم کاری برایت انجام دهم. به تو ابلاغ نمودم.
و یا نبینم یکی از شما را که قطعه پارچه ای بر دوش دارد و آن پارچه، به اهتزاز در می‌آید و آن شخص، م ی‌گوید: ای رسول الله! به دادم برس. من می گویم: نمی توانم کاری برایت انجام دهم. به تو ابلاغ نمودم»[12].
زیرا همۀ این افراد دزد و خیانت کارند و هر کدام در حالی می آید که آنچه را دزدیده است، بر دوش خود حمل می کند و با حمل آن شکنجه می بیند و از سنگینی آن خسته می شود و از صدای آن وحشت زده می شود و با اظهار خیانتش در میان همۀ مخلوقات رسوا می گردد.
برخی از خیانت‌ها عبارتند از:
- خیانت حکام در بیت المال مسلمین.
- خیانت کارمندان در اموال محل کارشان.
- خیانت متولیان امور و مسئولان اموال عمومی.
در این مورد وعیدها و تهدیدهای فراوانی وارد شده است.
رسول الله صلی الله علیه و سلم برخی از صحابه را به بادیه‌ها و قبایل می فرستاد تا اموال زکات را جمع آوری نمایند. فردی به نام ابن لثبیه را به سوی قبیلۀ ازد فرستاد تا اموال زکات را جمع آوری کند. او به نزد صاحب شتر و گوسفند می‌آمد و مال زکات را از او دریافت می کرد، و صاحب شتر یا گوسفند سهم زکات را به او می‌داد تا آن را به نزد رسول الله صلی الله علیه و سلم ببرد تا رسول الله صلی الله علیه و سلم آن را بین فقرا و نیازمندان تقسیم کند و هدیۀ خاصی را به ابن لثبیه بدهد.
وی اموال زیادی از قبیل شتر و گوسفند جمع آوری نمود و مقداری هدیه برای خود نیز جمع کرد و آن گاه به مدینه آمد و گفت: این‌ها مال شما هستند و این‌ها متعلق به خود من می باشند.
در این هنگام رسول الله صلی الله علیه و سلم به خشم آمد که چگونه او برای خود هدیه بر می دارد در حالی که او کارمند است و از بیت المال حقوق دریافت می کند؟ و اگر دروازۀ هدیه به روی جمع کنندگان زکات باز شود، چه بسا که آنان در شغلشان تساهل و سهل انگاری نموده و چه بسا که رشوه بگیرند یا مرتکب خطای دیگری شوند. از این رو رسول الله صلی الله علیه و سلم کاری کرد تا دروازۀ دریافت هدیه مسدود گردد.
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «چرا ما برخی از جمع کنندگان زکات را برای کاری می فرستیم و آنان می گویند: این‌ها مال من هستند و این‌ها مال شما؟ پس چرا او در خانۀ پدر یا مادرش ننشست تا ببیند که آیا برایش هدیه ای آورده می شود یا خیر؟ سوگند به ذاتی که جان محمد در قبضۀ اوست، هیچ چیزی را بر نمی دارد مگر این که در روز قیامت در حالی می آید که آن را بر گردنش حمل می کند، اگر شتری بوده است، و یا گاو و یا گوسفندی، آن حیوان صدا می زند و فریاد بر می آورد»[13].
این حدیث بزرگی است و هشداری است برای آنان که از مردم هدیه می پذیرند، از قبیل این که معلم از دانش آموز، استاد دانشگاه از دانشجو، کارمند شهرداری، بیمارستان، مسئولین امنیتی و انتظامی از مراجع ذی ربط خود هدیه دریافت کنند.
چرا که همۀ این موارد رفاقت و دوستی را بین آن دو نفر جلب نموده و باعث ابتعاد و دوری دیگران می شود و در این صورت فرد ثروتمند و قدرتمند مورد اکرام و نوازش قرار گرفته و حق ضعیف و تهدیست اهمال می گردد.
بنابراین، به هیچ عنوان نباید هدیه را بپذیری در صورتی که تو در جایگاه مسئول و عهده بردار مقام و منزلت قرار داری، مگر این که در روز قیامت در حالی می آیی که آن را بر گردنت حمل می کنی، و هر کس خیانت ورزد، در روز رستاخیز آنچه را که در آن خیانت کرده است با خود (به صحنۀ محشر) می‌آورد.
زمین خوار
امروز ما گرفتار افرادی هستیم که با زور و قدرت زمین های مردم یا اراضی عام المنفعه را تصاحب می کنند و با مدارک بی اساس یا این که با مکر و حیله آنها را در تصرف خود در می آورند.
در مورد کسانی که چنین عملی را مرتکب می شوند، وعید و تهدید آمده است.
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «هرکس، زمین دیگری را به ناحق، تصرف کند، روز قیامت در هفت زمین، فرو برده می شود»[14].
کسی که تکدی گری می کند، بدون آن که نیاز داشته باشد
تهیدستی که از روی کرامت نفس به خرج روزانه اش بسنده می کند و به خاطر آبرو و عزت خود از مردم چیزی نمی خواهد، و خود را در برابر دیگران ذلیل نمی گرداند، بهتر است از کسی که به سوی مردم دست دراز می کند و از آنان کمک می خواهد و شکایت فقر و ناداری اش را به نزد دیگران می برد.
اما زشت تر و قبیح تر این است که انسان با وجود برخورداری از پوشاک، غذا و نوشیدنی اش به حد کافی، دست نیاز را به سوی دیگران دراز کند.
رسول الله صلی الله علیه و سلم این گونه افراد را از چنین کاری بر حذر داشته و می فرماید:«هر کس بدون آن که نیازی داشته باشد، به سوی مردم دست دراز کند، در روز قیامت در حالی می آید که پوست چهره‌اش خراش برداشته است.» صحابه پرسیدند: یا رسول الله! چه مقدار داشته باشد که او را از پرسیدن بی نیاز می‌کند؟ فرمود: «پنجاه درهم یا قیمت آن از طلا»[15].
کسی که پایبند نماز نیست
نماز یکی از ارکان و ستون های مهم اسلام است، نماز خنکی چشمان موحدان و مایۀ لذّت ارواح محبان است.
نماز عبادتی است که الله تعالی امر آن را بزرگ نموده و اهل آن را مفتخر گردانیده است.
نماز آخرین چیزی است که از احکام دین و شریعت از میان برداشته می شود و آخرین چیزی است که رسول الله صلی الله علیه و سلم توصیه فرمود و نخستین چیزی است که در مورد آن در روز قیامت در بارگاه پروردگار دانا و مقتدر پرسیده می شود.
پس ما سپاس می گوییم پروردگار عظیمی را که به ما اجازه داده تا در پیشگاه وی بایستیم و با دل‌هایمان به‌سوی او روی آوریم و شکوۀ نیازهای مان را به درگاه او عرضه نماییم.
نماز، ارتباط و دیدار در میان بنده در زمین و الله در آسمان است.
و هر گاه امر مهمی برای رسول الله صلی الله علیه و سلم روی می داد، به نماز روی می‌آورد.
نماز به اهل خود در میدان محشر سود می دهد، چنان که رسول الله صلی الله علیه و سلم می فرماید: «هر کس بر نماز محافظت کند، نماز برای او نور، برهان و مایۀ نجات می گردد و هر کس بر نماز محافظت نکند، نماز نه برایش نوری خواهد بود و نه برهانی و نه مایۀ نجات، بلکه حشر وی با فرعون، قارون، هامان و ابی بن خلف خواهد بود»[16].
غیبت کننده و سخن چین
غیبت آن است که کسی را پشت سر چنان یاد کنند که او ناراحت می شود.
سخن چین کسی است که اخبار و سخنان بد مردم را به قصد اختلاف و ایجاد فتنه رد و بدل می کند.
این‌ها اموری هستند که عموما مردم به آنها مبتلا هستند و به سبب آنها فتنه‌‌های بزرگی برخاسته است.
این افراد از جمله بدترین انسان‌ها هستند و بیشترین سهم ایجاد فتنه و فساد را بر عهده گرفته اند؛ چون زبان دو رویی دارند که بر حسب هوا و شهوت می چرخد و سخن می گوید.
این افراد در میدان محشر وضعیتی وحشتناک خواهند داشت، چنان که رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «هر کس در دنیا گوشت برادرش را بخورد، در روز قیامت نردیک کرده می شود و به او گفته می شود: همان گونه که مرده بود او را می خوردی، اکنون که زنده است نیز او را بخور، و او وی را می خورد در حالی که چهره اش عبوس و ترش است و داد و فریاد می زند»[17].
دورو
انسان دو رو و ذوالوجهین، کسی است که با گروهی با یک رنگ و چهره و با گروهی دیگر با رنگ و چهره‌ای دیگر ملاقات می کند.
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «هر کس در دنیا دو رو باشد، در آخرت، دو زبان از آتش خواهد داشت»[18].
تصویربرداران
تصویر، انواع و اشکال گوناگونی دارد، و علما بنا بر انواع و اشکال گوناگون آن اختلاف دارند، اما همگی بر حرمت مجسمه سازی اتفاق نظر دارند، به ویژه زمانی که مجسمۀ بزرگان و رهبران باشد.
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: کسانی که این تصاویر را درست می کنند، روز قیامت عذاب و کیفر داده می شوند. به آنان گفته می شود: زنده کنید، آنچه را که آفریده اید»[19].
و نیز ایشان فرمود: «هرکس، تصویر و مجسمه ای بسازد، او را عذاب داده و به او دستور می دهند تا در آن، رو ح بدمد ولی او نمی تواند»[20].
در پایان ...
نجوای قلب...
عمل انسان در دنیا، مسیرش را در قیامت مشخص می کند.
[1]- سنن نسائی با سند صحیح.
[2]- مسند احمد و ابوداود با سند صحیح.
[3]- سنن نسایی با سند صحیح.
[4]- ابوداود و ترمذی با سند صحیح.
[6]سنن ترمذی و ابن ماجه با سند صحیح، آروغ زدن نشانۀ پری معده است.
[16]- مسند احمد و ابن حبان با اسناد صحیح.
[17]- ادب المفرد بخاری و معجم الاوسط طبرانی با اسناد حسن.
[18]- ابوداود با سند صحیح.
|
.gif){kind=small}
