2024 Nov 21

www.islamage.com    

عـنوان    :       

دولتمردان روم، به حکم استکبار و ابرقدرت بودنشان، برای کسانی که به خدا و رسول‌خدا ایمان بیاورند، حق حیات قائل نبودند، و تحت تأثیر انگیزه‌های استکباری، هر یک از اعراب وابسته به رومیان را که اسلام می‌آوردند، به قتل می‌رسانیدند؛ چنانکه فَروَه بن عمرو جُذامی را که کارگزار مَعان از جانب رومیان بود، کشتند.

برای پاسخگویی به این گستاخی و سرکشی مستکبرانه، رسول‌خدا -صلى الله علیه وسلم- دست به کارِ آماده‌سازی لشکری بزرگ شدند، و در ماه صفر سال یازدهم هجرت، اُسامه‌بن زیدبن حارثه را به فرماندهی آن لشکر منصوب، و آن لشکر را مأمور فرمودند که مناطق بلقاء و داروم را در سرزمین فلسطین میدان تاخت و تاز خود قرار بدهند، و با این کار می‌خواستند رومیان را به هراس بیاندازند، و دل‌های اعراب ساکن مرزهای شام را بار دیگر به اسلام و مسلمین امیدوار گردانند، تا هیچکس چنان نپندارد که قدرت کلیسا برابری ناپذیر است، و اسلام آوردن تنها برای یاران اسلام مرگ به ارمغان می‌آورد!؟

راجع به فرمانده این لشکر، بخاطر کمی سن او، در میان مردم حرف و نقل‌های فراوان پدید آمد، و سعی داشتند پیامبراکرم -صلى الله علیه وسلم- را متقاعد کنند که اُسامه را به فرماندهی آن لشکر اعزام نکنند. اما رسول‌خدا -صلى الله علیه وسلم- فرمودند:

«إن تطعنوا فی إمارته، فقد کنتم تطعنون فی إمارة أبیه من قبل، وأیم الله إن کان لخلیقاً للإمارة، وإن کان من أحب الناس إلیَّ وإن هذا من أحب الناس إلیَّ بعده» [1].

«حال درباره فرماندهی او بر من طعن می‌زنید؛ پیش از این نیز درباره فرماندهی پدرش بر من طعن می‌زدید؛ امّا، بخدا سوگند است که وی از هر نظر شایسته فرماندهی است، هرچند آنوقت، او محبوب‌ترین افراد نزد من بود، و اینک این جوان محبوب‌ترین افراد نزد من است!»

مسلمانان، از هر سوی، داوطلبانه در اطراف اُسامه گرد آمدند، و از زمرهٔ لشکریان وی درآمدند، و این لشکر عملا از مدینه خارج گردید، و در جُرف، یک فرسخی مدینه منزل کرد. جز آنکه اخبار نگران‌کننده راجع به بیماری رسول‌خدا -صلى الله علیه وسلم- آنان را به درنگ واداشت تا بنگرند خداوند چه حکم می‌فرماید.

حکم خداوند نیز چنان صادر گردید که نخستین لشکرکشی دوران خلافت ابوبکر صدیق با همین نیروهای رزمی آماده صورت بپذیرد [2].

عصر اسلام

IslamAge.com

[1]- صحیح البخاری، «باب بعث النبی اُسامة» ، ج 2، ص 612.

[2]- همان؛ سیرهٔ ابن‌هشام، ج 2، ص 606، 650.