|
غزوهٔ بنی لَحیان
بنی‌لحیان طایفه‌ای از اعراب بودند که به ده تن از اصحاب رسول‌خدا -صلى الله علیه وسلم- در محل رجیع نیرنگ زده بودند و موجب اعدام آنان شده بودند. اما، چون منطقهٔ محل سکونت آنان در وسط سرزمین حجاز و نزدیک به دروازه‌های مکه بود، و در میان مسلمانان و قریشیان و اعراب بیابان‌نشین درگیریهای شدید برقرار بود، نظر آن حضرت مساعد نبود بر اینکه به دشمن خیلی نزدیک شوند و بر دل سرزمین حجاز دست‌اندازی کنند؛ وقتی احزاب شکست خوردند و از هم پاشیدند و عزم و ارادهٔ آنان بر نبرد به سستی گرایید، و تا حدودی در برابر شرایط جاری تسلیم شدند، پیغمبر اکرم -صلى الله علیه وسلم- به نظرشان رسید که وقت انتقام گرفتن از بنی‌لحیان رسیده است، و مناسب‌ترین هنگام برای گرفتن انتقام خون اصحاب رجیع است که در آنجا به شهادت رسیده بودند.
رسول خدا -صلى الله علیه وسلم- در ماه ربیع‌الاول یا جمادی‌الاولی سال ششم هجرت به اتفاق دویست تن از اصحابشان عازم دیار بنی‌لحیان شدند. ابن امّ‌مکتوم را در مدینه جانشین خود گردانیدند، و چنان وانمود کردند که می‌خواهند به سمت شام بروند. آنگاه شتابان سیر کردند تا به بطن غُران- بیابانی میان اَمَج و عُسفان- رسیدند که یارانشان در آنجا به قتل رسیده بودند. برای آنان طلب رحمت و دعای خیر کردند. بنی‌لحیان با خبر شدند و راهی قله‌های کوه‌ها گردیدند و در نتیجه دست رسول خدا -صلى الله علیه وسلم- و یارانشان به احدی از بنی‌لحیان نرسید.
پیامبر اکرم -صلى الله علیه وسلم- مدت دو روز در اراضی بنی‌لحیان به سر بردند، و چند سریه به این سوی و آن سوی اعزام کردند، اما دستشان به بنی‌لحیان نرسید. به عُسفان رفتند، و ده سوارکار را به کُراع‌الغمیم اعزام فرمودند تا به گوش قریشیان برسد. آنگاه به مدینه بازگشتند. مدت غیبت آن حضرت در مدینه در ارتباط با این غزوه چهارده شبانه‌روز بود.
منبع: خورشید نبوت؛ ترجمهٔ فارسی «الرحیق المختوم» تالیف: شیخ صفی الرحمن مبارکفوری، ترجمه: محمد علی لسانی فشارکی، نشر احسان 1388
عصر اسلام
IslamAge.com
|
.gif){kind=small}
